Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego.

Zgodnie z art. 14 ust. 8 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2015 r., poz. 199) plan miejscowy jest aktem prawa miejscowego. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 28 maja 2009 r., sygn. akt II OSK 1916/08 (LEX 574407) „Ponieważ miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest aktem prawa miejscowego, oznacza między innymi to, że do wykładni planu należy stosować metody właściwe dla wykładni aktów normatywnych, co powoduje, że zapisy szczegółowe obowiązującego planu, mają znaczenie pierwszorzędne i to one winny decydować o wykładni i kontroli decyzji o pozwoleniu na budowę z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.”

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego określa przeznaczenie terenów (sposoby ich zagospodarowania i zabudowy), w tym dla lokalizacji inwestycji celu publicznego. Sporządzanie planów miejscowych jest przejawem władztwa planistycznego gminy. Stanowi zatem sposób ograniczenia uprawnień wynikających z prawa własności.

Zauważyć wypada, że wszelkie ograniczenia wolności i praw obywatelskich nigdy nie mogą naruszać ich istoty i są dopuszczalne tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej albo wolności i praw innych osób. Ograniczenie zatem prawa własności nieruchomości, aby pozostawało w zgodności ze wskazaną zasadą, musi być wprowadzone w akcie prawnym rangi ustawy, ale przede wszystkim wprowadzenie takiego ograniczenia musi być konieczne dla spełnienia wskazanych przesłanek uzasadniających ograniczenie prawa własności. Tego rodzaju ograniczenie prawa własności nieruchomości wprowadza art. 6 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zgodnie ze wskazanym przepisem ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości.

Ograniczenie w korzystaniu przez właścicieli nieruchomości, położonych na obszarze objętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, z przysługującego im prawa własności, nie narusza także istoty tego prawa podmiotowego.