Kalendarze „Dla gospodarzów”
W XVIII w. zaczęły ukazywać się kalendarze ekonomiczne „ogólne” i poświęcone niektórym tylko dziedzinom gospodarki. A więc — „Kalendarz ekonomiczny dla gospodarzów w Koronie i W.Ks, Litewskim” (wydawany w Warszawie w latach 1774— 1779), Gróllowski „Kalendarz dokładny gospodarski” (wydawany w Warszawie w latach 1776—1798), „Nowy kalendarz służący leśnictwu i fabrykom” (ukazał się w Warszawie w 1777 r,), „Kalendarz gospodarski” Piotra Zawadzkiego (wydawany w Warszawie w latach 1791—1795), a także „Kalendarz gospodarski” (wydawany od 1777 w Poznaniu, w latach 1777—1799 w Grodnie, 1800—1806 w Wilnie). Oczywiście sprawami gospodarczymi zajmowały się i inne kalendarze, nie wyłączając nawet „Kalendarza polskiego i ruskiego”, wydawanego przez Duńczewskiego. Spełniały one ważną rolę nie tylko informatorów, lecz również przewodników. Szerzyły nowe idee, uczyły nowych metod gospodarowania, przyczyniały się do rozwoju kraju. A przy tym nie zaniedbywały spraw drobnych, ważnych jednak w życiu codziennym. Ich czytelnicy mogli więc nie tylko fabryki zakładać, do „szczęśliwości ogólnej” się przyczyniając, ale i domowym sposobem „dobry czarny atrament zrobić” lub „machinę do ratowania na wodzie”. Słowem — były to kalendarze rzeczywiście pożyteczne i potrzebne!
Świat ówczesny pełen był rozmaitych dziwów. Jedna z typowych ilustracji kalendarzowych przedstawiająca szarańczę pożerającą ludzi.