W polskim systemie finansowym dominuje jednak sektor bankowy. Banki są tym pośrednikiem finansowym, który w polskich warunkach decyduje o alokacji kapitału. Transformacja oszczędności na inwestycje odbywa się zatem głównie za ich pośrednictwem. Banki odgrywają też wiodącą rolę w procesie monitorowania funkcjonowania przedsiębiorstw i ich sanacji. Autor pracy jest zdania, że rozważania na temat docelowego typu systemu finansowego w Polsce powinny w miarę możliwości uwzględniać doświadczenia gospodarek o dominującym udziale rynku kapitałowego, jak również pozytywne aspekty funkcjonowania systemu finansowego opartego na bankach.
Jednocześnie pamiętać trzeba, że dla budowy systemu finansowego w Polsce rozstrzygające są trzy rodzaje uwarunkowań:
– obecny stan systemu finansowego,
– typy systemu finansowego dominujące w strukturach gospodarczych i politycznych, w których członkostwo jest strategicznym celem Polski,
– potrzeba maksymalizacji stopy wzrostu gospodarczego.
Ponadto należy wziąć pod uwagę wiele czynników wewnętrznych i zewnętrznych, które mają wpływ na perspektywy rozwoju systemu finansowego w Polsce.
Główne czynniki zewnętrzne są następujące:
– globalizacja działalności instytucji finansowych w wyniku dereguiacji rynków międzynarodowych,
– wzrost konkurencji branżowej ze strony instytucji niebankowych (sieci handlowe, koncerny przemysłowe, fundusze inwestycyjne),
– konieczność harmonizacji przepisów polskiego prawa finansowego z regulacjami Unii Europejskiej,
– rewolucja technologiczna w dziedzinie komunikacji i przetwarzania danych.
Z czynników wewnętrznych wymienić można:
– potrzeba prywatyzacji jako warunek międzynarodowej konkurencyjności polskiego rynku finansowego i instytucji na nim funkcjonujących,
-potrzeba konsolidacji kapitałowej oraz deregulacji przepisów dotyczących działalności instytucji finansowych.