– kapitałowe (w którym bank nabywa udziały w kapitałach firmy ubezpieczeniowej, w skrócie „podejście kapitałowe do bancassurance”),
– bezkapitałowe (bank nie ma udziałów w kapitałach firmy ubezpieczeniowej, w skrócie: „podejście bezkapitałowe do bancassurance”).
Oba podejścia analizowane są w pracy równolegle i równocześnie, zaś w podejściu kapitałowym dodatkowo autor wprowadza jego podział na konglomeratowe i niekonglomeratowe, przedstawiając wiele różnych sposobów budowy związków bankowo-ubezpieczeniowych przez banki (w skrócie: „formy bancassurance”).
W celu oszacowania wielkości osiąganych w dystrybucji bankowej dodatkowych przychodów autor stosuje odpowiednie wskaźniki pozycji konkurencyjnej banku (płaszczyzna ilościowa pracy). Wskaźniki te, w zależności od ich pieniężnego lub liczbowego (procentowego) wymiaru mają, odpowiednio, charakter finansowy łub niefinansowy (patrz schemat).
Schemat. Wskaźniki pozycji konkurencyjnej banku prowadzącego działalność bancassurance.
Obok płaszczyzny ilościowej, w pracy wyróżnić można płaszczyznę jakościową. Zastosowana metodologia badań ma zatem zarówno charakter wskaźnikowy, jak i analityczno-porównawczy. Autor stosuje także metodę obserwacji rzeczywistości oraz analizę dokumentu.
Praca składa się z pięciu rozdziałów. Rozdział 1 stanowi zarysowanie tła zachodzących w świecie w końcu lat dziewięćdziesiątych XX wieku zmian w systemie finansowym i sektorze bankowym.
Autor przedstawia w nim także cele, jakimi kierują się banki w rozwoju działalności bancassurance, a także bariery, które mogą im len rozwój utrudniać. W wielu krajach bariery te stały się podstawową przesłanką opracowania mniej lub bardziej restrykcyjnych uregulowań prawnych dotyczących działalności bancassurance.
Opierając się na relacjach zarysowanych na schemacie 1, w rozdziale 2 autor prezentuje uregulowania prawne działalności bancassurance w wybranych krajach OECD (zwłaszcza te z regulacji, które pochodzą z dyrektyw Unii Europejskiej) oraz zakres wpływu banku na wybrane elementy organizacji dystiybucji bankowej na poziomie wspólnych działań i na poziomie wspólnych usług. Przedstawiono zatem etapy organizacji sprzedaży indywidualnych polis oraz ubezpieczeń kredytowych w banlcu.
Płaszczyzna jakościowa dla przeprowadzenia dowodu celu pracy zawarta jest w rozdziale 3, w którym omawiane są zagadnienia związane z poprawą pozycji konkurencyjnej banków prowadzących działalność bancassurance oraz przedstawiane są wskaźniki pomiaru tej poprawy wraz z przykładami instytucjonalnymi. Na podstawie obserwacji rzeczywistości stwierdza się w tym rozdziale, że banki, które podejmują się prowadzenia działalności bancassurance są świadome konieczności utrzymania oraz poprawy swojej pozycji konkurencyjnej na rynku.
Z kolei elementy płaszczyzny ilościowej pracy w szerszym zakresie zamieszczone zostały w rozdziale 4, który przedstawia przykłady wybranych krajów, w których działalność bancassurance przynosi lub może przynieść bankom oczekiwaną poprawę pozycji konkurencyjnej. Rozdział ten prezentuje wybrane kraje świata w ustalonej przez autora kolejności: od tych, w których działalność bancassurance przynosi bankom największe korzyści po te, w których korzyści są przez te instytucje słabiej odczuwalne.
Rozdział 5 rozpoczyna się od zarysowania sytuacji banków komercyjnych w Polsce na przełomie 1999/2000 r. na tle możliwości rozwoju działalności bancassurance w tych instytucjach. Następnie uwaga autora skupia się na wskazaniu najważniejszych założeń oraz ograniczeń tego rozwoju.
Brak rozwiniętych na szeroką skalę porozumień o współpracy na poziomie wspólnych usług między bankami a firmami ubezpieczeniowymi w Polsce, stał się głównym przyczynkiem próby zarysowania przez autora pracy w rozdziale 5 kształtu możliwości rozwoju przez banki współpracy z tymi firmami, na tym poziomie w postaci grupowych ubezpieczeń kredytowych.
W pracy autor wykorzystał szereg polskich i obcojęzycznych pozycji literaturowych (zwartych i bieżących) oraz wiedzę wyniesioną z pracy w bankach w Polsce.